Rozdział 16

*** oczami Rumii ***

Leżałam w pokoju, na swoim ogromniastym łóżku tonąc w zasmarkanych chusteczkach. Miałam nie płakać... A co tam, przecież i tak nikt mnie nie widzi. Już dla nikogo nie muszę być piękna. Kontem oka spojrzałam w lusterko na szafce. Matko kochana... Miałam tak potargane włosy jak nigdy, zaczerwienioną twarz, spuchnięte oczy z czerwonymi gałkami, zasmarkany noc, popękane usta.

- Brawo Rumia - jęknęłam - Wystarczył miesiąc, a ty już obściskiwałaś się z nieznajomym chłopakiem. Ha! Żeby to był tylko chłopak, ale nie! Ty musiałaś sobie wybrać piosenkarza jednego z najsławniejszych, jak nie najsławniejszego zespołu, do którego wzdychają tysiące nastolatek. Możesz sobie pogratulować - mówiłam do siebie.

Harry. Harry Styles.

Wystarczyły te dwa słowa, a ja już na nowo ryczałam w poduszkę. Świetnie.

Danza Kuduro! - zawył telefon na szafce. Wyciągnęłam drżącą dłoń, pociągając głośno nosem.

- Halo? Rumia? Skarbie, tak się cieszę, że cię słyszę! Przepraszam, że dzwonię tak późno, naprawdę przepraszam. Kochanie, odezwij się!- powiedziała jakaś kobieta.

- Mama?! - wykrzyknęłam siadając nagle na łóżku.

- A kogo sie spodziewałaś? Chyba nie jakiegoś chłopaka? - jej głos stał się trochę bardziej poważny. Ale tylko troszkę.

Tak, mamuś, oczywiście, powiedz jeszcze "No chyba nie jakiegoś zakichanego jak twój nos, Harrego Stylesa, prawda?". Powiedz to. Wyduś z siebie. Co mi tam.

- Nie, jasne, że nie - i nawet nie kłamałam. Bo po co miałby do mnie dzwonić?

- To dobrze - odetchnęła z ulgą - Co tam u ciebie, u dziewczyn? Ładny domek?

- Tak, fajny. A u nas w porządku - wymamrotałam, czując jak zimny glut spływa mi z nosa. Nie mogę nawet pociągnąć nosem, bo od razu mama by się skapnęła. Wyrwałam chusteczkę z opakowania, po czym wytarłam intruza.

- Na pewno?

Mamo, co ty masz czujnik, czy co?!

- Na pewno - postarałam się nawet zaśmiać.

- Cieszę się. Przepraszam, że wcześniej nie dzwoniłam, ale Hannah była chora, a tata... O właśnie! Wiesz, że ciocia Dorothy rozstała sie z wujkiem...

I tak dalej, i tak dalej, przez calusieńką godzinę.

- Ehm, mamuś, przepraszam, ale muszę coś jeszcze załatwić - wypaliłam wreszcie.

- No tak, dobrze, to ja już kończę. Całuski! Ucałuj dziewczyny i pozdrów tego chłopaka - odpowiedziała mi.

- Jakiego chłopaka? - wyobrażam sobie moją minę, gdy to powiedziałam.

- Nie warto płakać, Rumuś. Pozdrowienia od rodzinki. Kochamy was i tęsknimy! Paa!

Pik, pik. Rozłączyła się.

Ach ta mama, zawsze wie, co mi leży na sercu. Zawsze.

*** oczami Zoey ***

Tik, tak, tik, tak, tik, tak. Bum. Dwudziesta trzecia. Siedziałam w salonie na kanapie z laptopem na kolanach.

"One Direction informacje" - radziłam się wujka Google.

Od jakiegoś czasu dowiaduję się coraz to nowych faktów o moim chłopaku i jego zespole. Hej, ale czy to nadal mój chłopak? Czy on nadal mnie kocha? Czy kiedyś się jeszcze spotkamy? Czy chłopc...

Turning Tables wypełnił pomieszczenie. Zerknęłam na wyświetlacz Black Berre'go, który był akurat w moim posiadaniu. N.I.A.L.L. Po raz setny chyba. A nie, sorki, po raz szósty. Minimalna różnica, prawda?

Już wyciągałam rękę, gdy coś we mnie krzyknęło "Zee, głupia, nie odbieraj. To koniec, pogódź się z tym". A jednak... a jednak wzięłam telefon do ręki. "Zoey!" - krzyczał głos w mojej głowie. "Będziesz żałowała!"

- Pieprz się - warknęłam do tajemniczego gościa w moim ciele.

- Odbierz, Zee, odb... ZOEY?! - wykrzyknął Niall do telefonu.

- Nie, święta Teresa - odburknęłam.

- Zee, skarbie - szeptał dziwnym głosem.

- Panie Horan, czy pan płacze? - nie mogłam się powstrzymać, by tego nie powiedzieć.

W słuchawce rozległ się głośny śmiech chłopaka. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- A jak mam nie płakać, za panią, panno Poukin? - odparł już weselszym głosem.

- Nie wiem, panie Horan, ale lepiej, żeby pan nie płakał. Nie warto.

- Myli się pani, warto. Jak się kocha, to warto - rzekł.

- Niall... - szepnęłam.

- Zoey...

- Nie mów, że mnie kochasz. Nie utrudniaj mi tego - jęknęłam powstrzymując gulę w gardle.

- Jeśli to trudne, to po co wam to? - spytał.

- Tak będzie lepiej.

- Dla kogo?

Panie Horan, to było pytanie poniżej pasa. Ani dla ciebie, ani dla mnie, ani dla nas. Ale nie wolno mi zmienić decyzji.

- Dla wszystkich - szepnęłam.

- Nie prawda. One Direction to nadal wasz Niall, wasz Harry, wasz Liam, wasz Louis i wasz Zayn. Nic się nie zmienia. A poza tym...

- Niall - warknęłam. - Daj spokój. Muszę już kończyć.

- Zee! Zaczekaj! Odpowiedz mi na jedno pytanie!

- Ale szybko - powiedziałam.

- Kochasz mnie? - mruknął ze złamanym głosem.

Milczałam. Serce mi stanęło. Krew buzowała w żyłach, a umysł pracował na pełnych obrotach.

- Czy nadal mnie kochasz? - powtórzył.

Nie wydobyłam z siebie nawet oddechu. Nic. Siedziałam jak jakiś posąg, do którego mówi się godzinami, a on i tak ci nie odpowie.

- Zoey, czy wciąż jestem dla ciebie Niallem, który coś dla ciebie znaczył? Kiedykolwiek? - drążył. Po chwili usłyszałam jak płacze. Mój Niallek. Mój kochany Horanek płakał łamiąc mi serce na tysiące Horanowych kawałków.

I choćbym podjęła decyzję nie powiedziałabym tego. Nie potrafiłabym. Żaden dźwięk nie przepłynąłby przez gardło.

- Zee, błagam, powiedz coś - szlochał.

Nagle usłyszałam głuchy trzask, a po chwili w telefonie rozległ się smutny głos Stylesa.

- Zoey, halo? - mówił.

- Jestem - ha! powiedziałam coś! Wydobyłam z siebie jakiś dźwięk. Sukces.

- To dobrze. Zoey, jeśli zależy ci na Niallu, na... Niall, weź chusteczkę, bo się usmarkałeś... na nas, to przyjdź jutro, w samo południe, do budki z lodami. Tej, przy której się poznaliśmy. Dobrze? Nie musisz mówić czy przyjdziesz, powiesz tylko, czy się zastanowisz.

- Tak, zastanowię się - szeptałam.

- Ok, dzięki. A, Zee, jeszcze jedno. Przyjdź sama. Bez dziewczyn. Cze...

- Harry! - rzekłam.

- Tak? - spytał.

- Ja będę sama, obiecuję, a wy? Będziecie wszyscy razem? Całe... One Direction? Przyjdźcie wszyscy - jęknęłam.

- Jak sobie życzysz. Jutro, w południe, budka z lodami. Cześć.

Dum, dum, dum, dum. Zoey, pogrążasz się. Zamknęłam laptopa, położyłam się na kanapie, nakryłam się kocem i myślałam. Iść, czy nie iść. Kochasz, czy nie kochasz. Tęsknisz, czy nie... Tak, kurwa, tęsknisz jak cholera, mimo że minęło dopiero kilka godzin. Kochasz go jak nikogo. I pójdziesz tam jutro, choćby cię czołg przejechał. Pójdziesz.
_______________________________________________________

Jest 10 komentarzy więc jest rozdział 16 :D

Nie powiem, zmęczyłyśmy się czekaniem na nie, ale nie ważne.. :))

JEEEZUU JAK MY WAS KOCHAMY *-*

A kit 10 komów następny... Wiemy, że umiecie komentować <3
Coco&Channel :)